Kerstdilemma

Op Eerste Kerstdag sta ik op met een zwaar hoofd. Dat is niet zo raar, ik sta elke dag op met hoofdpijn. Maar dit is anders, het duidt op een naderende migraine-aanval. Of gaat het meevallen? Bovendien is de vorige aanval nog maar twee dagen geleden. Normaal gesproken heb ik een paar dagen pauze.

Hoofdpijn ben ik gewend te negeren en kan daardoor redelijk functioneren. Migraine is iets anders; dan is elke prikkel is te veel.
Maar wat doe je? Het is Eerste Kerstdag; het jaarlijkse treffen met de volledige schoonfamilie staat op het programma. Een traditie die ik niet graag oversla, al was het maar om een nieuw gezicht te ontmoeten zoals de nieuwe vlam van één van de neven. En om überhaupt iedereen weer te ontmoeten.

Een dilemma bij het opstaan. Negeren, gewoon doorgaan, misschien zakt het weg. Misschien helpt de bittere pil die ik zojuist geslikt heb. Dat wordt het plan.

Mijn lief is een prima chauffeur en ik laat me graag rijden. We rijden zuidwaarts en de laagstaande zon hindert het zicht. Ik zit met zonnebril, petje en meestal de ogen gesloten, de rit uit. Zelf had ik niet eens kúnnen rijden.

Dan arriveren we en vallen midden in de gezelligheid van begroetingen, zoenen op de wang; er is koffie en eigengebakken appeltaart van mijn zwager. De eerste conversaties gaan me best goed af. Zie je wel, goede beslissing genomen. Denk je dan. Maar ergens in mijn achterhoofd weet ik dat het op een bepaald moment mis zal gaan.

Het traditionele familie-tafeltennistoernooi - we huren het gebouw van de tafeltennisvereniging waar mijn schoonmoeder lid is voor het kersttreffen - sla ik over. Jammer want ik eindig doorgaans hoog, meestal als tweede. Beetje zwaar hoofd, zeg ik als excuus bij vragende gezichten.
Intussen probeer ik door te gaan met gesprekjes aanknopen. Neven en nichten die een paar jaar geleden, na het afronden van hun opleiding maar niet wisten wat ze moesten gaan doen, gaan nu als een speer. Goed betaalde banen, de eerste huizen worden gekocht. Mooie ontwikkelingen.

Niet dat het iedereen in de familie zo goed gaat. Een aantal is er niet bij omdat ze zich niet zo lekker voelen en liever de Kerst overslaan. Niet vanwege hoofdpijn maar vanwege iets in het hoofd dat niet één-twee-drie over is. Het kan altijd erger, denk je dan. Wat zouden zij doen op een dag als vandaag?

Mijn schoonmoeder vraagt zich in haar jaarlijkse kerstspeech af wat de zin van het leven is. Met 93 jaar levenservaring, een helder hoofd en stralende oogjes want ze is nog maar net geholpen aan staar. Ze wil heel graag dat ze het antwoord weet maar maakt een voor haar typerend en verontschuldigend schoudergebaar. Ze deelt eigengemaakte briefopeners uit aan haar kleinkinderen. Voor het geval ze ooit nog eens een échte brief krijgen. Een brief met antwoorden misschien. Dát zou mooi zijn!

Intussen is er tussen mij en de wereld een patrijspoort geplaatst. Ik kan nog wel zien maar het zicht wordt minder. Het patrijspoort begint soms te lekken maar ik houd mezelf drijvende.
In het dagprogramma volgt een wandeling. Wie weet helpt de frisse boslucht, ik loop mee en haal de finish. Ik wil het volhouden tot na het diner. Maar ik zend intussen seintjes uit naar mijn lief, in vertrouwen dat ze een plan voorbereid.

Ineens breekt de sluiting van de patrijspoort en het zoute, prikkende water gutst naar binnen. Met twee handen probeer ik het raam dicht te drukken maar er is geen houden meer aan. Ik zink naar de bodem en moet opgeven. Dit was het.

Had ik deze morgen anders moeten beslissen met de zekerheid alles te missen?
Had ik mijn lief alleen naar het kersttreffen moeten laten gaan in de wetenschap dat we beide niet echt van deze dag zouden genieten?
Zonder appeltaart, lunch, gesprekjes, ontmoetingen, het vertrouwde pingpong-geluid van de tafeltennissers.
Maar ook zonder een klein drama vanwege een plotseling, overhaast vertrek.
Zonder de treurige stemming op de donkere weg naar huis.

Een dilemma... om hoofdpijn van te krijgen.

Reacties