Roadtrip Bretagne 2018, deel 1
Het is altijd spannend. Zeggen we. Gaan we op onze eerste vakantiedag bij Drachten links of rechts. We laten het voor de vorm altijd in het midden. Maar diep in ons hart weten we toch wel waar we uit komen. Het stukje Frankrijk dat ons al jaren in de greep heeft. Waar we elke keer weer nieuwe, spannende, mysterieuze of ontroerend mooie plekken vinden. Ah, we mogen weer. Bretagne!
Deze keer niet midden in de zomer, niet in het drukke toeristenseizoen maar meteen erna. Wanneer de rust aan de kust enigszins is weergekeerd.
We zwerven, als altijd met ons oude buscampertje, langs de kleine weggetjes, op zoek naar verlaten strandjes, de cimetières du bateaux, de moules-frites tentjes, de café’s met patina. Kortom; de plekken met een bepaalde energie.
We zijn op weg richting Brest; het is net zo ver rijden als Zuid-Frankrijk. Maar het is maar een richting. We zien wel of we er komen of niet. We zijn onderweg.
Het wordt tijd dat we de grote weg verlaten, even voor Saint-Brieuc. De dag is bijna om. Op goed geluk zoeken we een plek en vinden Plage de Lermot bij Hillion.
Bij eb is het een enorme zandplaat zodat je naar de mosselbanken kunt lopen, met het blote oog nog net zichtbaar. Vandaar dat de mosselvissers hier boten met wielen hebben. Omdat de plaat ingesloten ligt tussen hoge rotsen kun je paard en ruiter eerder horen dan zien. Kijk daar komt hij, een stipje op die enorme zandvlakte.
Bij vloed komen de locals naar het strand. Ze zwemmen wat baantjes en praten op een gemoedelijke toon. Een buurvrouw in zee tegenkomen is hier doodgewoon.
Het is altijd spannend. Zeggen we. Gaan we op onze eerste vakantiedag bij Drachten links of rechts. We laten het voor de vorm altijd in het midden. Maar diep in ons hart weten we toch wel waar we uit komen. Het stukje Frankrijk dat ons al jaren in de greep heeft. Waar we elke keer weer nieuwe, spannende, mysterieuze of ontroerend mooie plekken vinden. Ah, we mogen weer. Bretagne!
Deze keer niet midden in de zomer, niet in het drukke toeristenseizoen maar meteen erna. Wanneer de rust aan de kust enigszins is weergekeerd.
We zwerven, als altijd met ons oude buscampertje, langs de kleine weggetjes, op zoek naar verlaten strandjes, de cimetières du bateaux, de moules-frites tentjes, de café’s met patina. Kortom; de plekken met een bepaalde energie.
We zijn op weg richting Brest; het is net zo ver rijden als Zuid-Frankrijk. Maar het is maar een richting. We zien wel of we er komen of niet. We zijn onderweg.
Het wordt tijd dat we de grote weg verlaten, even voor Saint-Brieuc. De dag is bijna om. Op goed geluk zoeken we een plek en vinden Plage de Lermot bij Hillion.
Bij eb is het een enorme zandplaat zodat je naar de mosselbanken kunt lopen, met het blote oog nog net zichtbaar. Vandaar dat de mosselvissers hier boten met wielen hebben. Omdat de plaat ingesloten ligt tussen hoge rotsen kun je paard en ruiter eerder horen dan zien. Kijk daar komt hij, een stipje op die enorme zandvlakte.
Bij vloed komen de locals naar het strand. Ze zwemmen wat baantjes en praten op een gemoedelijke toon. Een buurvrouw in zee tegenkomen is hier doodgewoon.
Reacties