Roadtrip Bretagne 2018, deel 7
Pas achteraf kun je bepalen wat dé plek was van de complete Bretagnetrip van 2018. Terugkijkend is het Landévennec; een plaatsje dat hemelsbreed helemaal niet ver weg ligt van Le Faou of Brest. Maar om er te komen moet je een flink eind omrijden. Op een schiereilandje in het geulengebied van de Aulne voelt het een beetje als het einde van de wereld. Het eerste wat je ziet als je het dorp binnenrijdt is een verlaten, vervallen hotelletje, hotel Beausejour. Dat begint goed.
Het oorspronkelijke doel waarom we hier zijn is de militaire cimétiere du bateaux, niet ver het dorp. Een rustplaats voor militaire schepen. Maar de plek is minder interessant dan we hoopten. Het is geen plek waar de schepen permanent blijven en aan de natuur worden teruggegeven. Het is meer een soort stalling voor schepen die men even kwijt moet. Op het moment dat wij er zijn ligt er niet veel en het is een lastige wandeling om er te komen. Het komt in me op dat hier ooit een aflevering van het tv-programma Exitus is gemaakt.
Het dorp zelf blijkt een hele gemoedelijke plek. Door de afgelegen ligging is het wat op zichzelf aangewezen. We willen in het haventje parkeren maar we worden weggestuurd. Het is de bedoeling dat we op een saaie parkeerplaats gaan staan, aan het begin van het dorp. Terwijl er wel een paar andere campertjes bij het haventje staan. Raar.
In het dorp is een café librairie. Tussen de tweedehands boeken en Franse chansons drinken we thee. Fijn sfeertje. We wandelen op ons gemak verder. Aan het einde van het dorp zijn de overblijfselen van een klooster uit de 6e eeuw te bezoeken. Dit is dus een hele oude plek. Landévennec, komen we al snel achter, is een plek om tot rust te komen. Je hoeft alleen maar wat rond te dwalen of over het water te staren. Het werkt helend.
Na het diner rijden toch weer naar het haventje. We parkeren langs het water. Als het donker wordt houden we de schuifdeur open en staren naar de lichtjes van de dorpjes aan de overkant tot het te koud wordt. Om een uur of elf wordt er op de nu gesloten schuifdeur geklopt. Hetzelfde mannetje dat ons eerder wegstuurde. Nu vraagt hij of we 10 meter verderop willen gaan staan. Huh? Hij woont hier en de bus staat in zijn uitzicht. We moeten er wat om lachen en verplaatsen de Transit.
De volgende dag komt de zon op en daarmee komt alles in mysterieus licht te staan vanwege flarden ochtendmist. De hele dag zien we zeiljachten, voor de wind zeilend met een ballonfok, als drijvende zwanen, voorbij komen. Een visser peddelt met zijn bijbootje naar zijn vissersboot. Het klokje van het kerkje, dat samen met de begraafplaats pal aan het water ligt, klingelt op gezette tijden. Ik begin die monniken te begrijpen in hun overwegingen om zich hier te vestigen. Het is een plek om er een boek te willen schrijven.
Steeds weer verrast het dorp. We ontdekken dat er een minicamping is; de meest simpele die je kunt bedenken, een grasveld aan het water. We verkassen, het is tijd voor een douche. Onze campingburen komen uit Engeland en maken grappen met ons over de Brexit. Een bejaard echtpaar haalt ‘s avonds het stageld op. Het verdwijnt in een oud koekblik.
Dankzij ons oorspronkelijke doel, de tegenvallende cimétiere du bateaux, vinden we andere dingen. Zoals een tweede, modern klooster; de abdij Saint-Guénolé, Een gebouw uit de jaren ‘50, niet ver van het dorp. Niet dat we iets specifieks met kloosters hebben maar het ligt hier wel schitterend. Het is er druk met religietoeristen en het klooster profiteert daarvan dankzij een grote winkel met voornamelijk kerkelijke boeken. Maar het heeft ook een toerisme-hoekje. En daar vind ik, op deze onverwachte plek, iets bijzonders. Het zijn twee boeken met het werk van een voor mij onbekende aquarellist. De maritieme tekeningen en aquarellen van Philippe Vandenberghe raken ogenblikkelijk een dikke, maar gevoelige snaar. Ineens zie ik waar het met mijn eigen werk naartoe moet. Dit is geen inspiratie meer, dit zijn aquarelbijbels!
Ik reken beide boeken af bij een vriendelijke monnik met lange, elegante vingers.
Saint Guénolé, wij danken u!
Pas achteraf kun je bepalen wat dé plek was van de complete Bretagnetrip van 2018. Terugkijkend is het Landévennec; een plaatsje dat hemelsbreed helemaal niet ver weg ligt van Le Faou of Brest. Maar om er te komen moet je een flink eind omrijden. Op een schiereilandje in het geulengebied van de Aulne voelt het een beetje als het einde van de wereld. Het eerste wat je ziet als je het dorp binnenrijdt is een verlaten, vervallen hotelletje, hotel Beausejour. Dat begint goed.
Het oorspronkelijke doel waarom we hier zijn is de militaire cimétiere du bateaux, niet ver het dorp. Een rustplaats voor militaire schepen. Maar de plek is minder interessant dan we hoopten. Het is geen plek waar de schepen permanent blijven en aan de natuur worden teruggegeven. Het is meer een soort stalling voor schepen die men even kwijt moet. Op het moment dat wij er zijn ligt er niet veel en het is een lastige wandeling om er te komen. Het komt in me op dat hier ooit een aflevering van het tv-programma Exitus is gemaakt.
Het dorp zelf blijkt een hele gemoedelijke plek. Door de afgelegen ligging is het wat op zichzelf aangewezen. We willen in het haventje parkeren maar we worden weggestuurd. Het is de bedoeling dat we op een saaie parkeerplaats gaan staan, aan het begin van het dorp. Terwijl er wel een paar andere campertjes bij het haventje staan. Raar.
In het dorp is een café librairie. Tussen de tweedehands boeken en Franse chansons drinken we thee. Fijn sfeertje. We wandelen op ons gemak verder. Aan het einde van het dorp zijn de overblijfselen van een klooster uit de 6e eeuw te bezoeken. Dit is dus een hele oude plek. Landévennec, komen we al snel achter, is een plek om tot rust te komen. Je hoeft alleen maar wat rond te dwalen of over het water te staren. Het werkt helend.
Na het diner rijden toch weer naar het haventje. We parkeren langs het water. Als het donker wordt houden we de schuifdeur open en staren naar de lichtjes van de dorpjes aan de overkant tot het te koud wordt. Om een uur of elf wordt er op de nu gesloten schuifdeur geklopt. Hetzelfde mannetje dat ons eerder wegstuurde. Nu vraagt hij of we 10 meter verderop willen gaan staan. Huh? Hij woont hier en de bus staat in zijn uitzicht. We moeten er wat om lachen en verplaatsen de Transit.
De volgende dag komt de zon op en daarmee komt alles in mysterieus licht te staan vanwege flarden ochtendmist. De hele dag zien we zeiljachten, voor de wind zeilend met een ballonfok, als drijvende zwanen, voorbij komen. Een visser peddelt met zijn bijbootje naar zijn vissersboot. Het klokje van het kerkje, dat samen met de begraafplaats pal aan het water ligt, klingelt op gezette tijden. Ik begin die monniken te begrijpen in hun overwegingen om zich hier te vestigen. Het is een plek om er een boek te willen schrijven.
Steeds weer verrast het dorp. We ontdekken dat er een minicamping is; de meest simpele die je kunt bedenken, een grasveld aan het water. We verkassen, het is tijd voor een douche. Onze campingburen komen uit Engeland en maken grappen met ons over de Brexit. Een bejaard echtpaar haalt ‘s avonds het stageld op. Het verdwijnt in een oud koekblik.
Dankzij ons oorspronkelijke doel, de tegenvallende cimétiere du bateaux, vinden we andere dingen. Zoals een tweede, modern klooster; de abdij Saint-Guénolé, Een gebouw uit de jaren ‘50, niet ver van het dorp. Niet dat we iets specifieks met kloosters hebben maar het ligt hier wel schitterend. Het is er druk met religietoeristen en het klooster profiteert daarvan dankzij een grote winkel met voornamelijk kerkelijke boeken. Maar het heeft ook een toerisme-hoekje. En daar vind ik, op deze onverwachte plek, iets bijzonders. Het zijn twee boeken met het werk van een voor mij onbekende aquarellist. De maritieme tekeningen en aquarellen van Philippe Vandenberghe raken ogenblikkelijk een dikke, maar gevoelige snaar. Ineens zie ik waar het met mijn eigen werk naartoe moet. Dit is geen inspiratie meer, dit zijn aquarelbijbels!
Ik reken beide boeken af bij een vriendelijke monnik met lange, elegante vingers.
Saint Guénolé, wij danken u!
 |
| De twee 'aquarelbijbels' van Philippe Vandenberghe |
Reacties