Roadtrip Bretagne 2018, deel 3
Het is verleidelijk om naar het indrukwekkende rotsenstrand van Brignogan te rijden; daar waren we eenn paar jaar geleden. Maar we kiezen voor nieuwe ontdekkingen. We komen uit in L’Aber Wrac’h en parkeren voor de nacht in de haven. (Aber betekent een soort Bretons fjord of riviermond.)
Het is een plaatsje zoals we dat graag beleven. Een haven, visserij, watersport, een zeilschool, een café met Bretons bier en een prachtig wandelgebied. Vroeger werd er hier veel zeewier uit zee gehaald vanwege het rijke jodiumgehalte. Nu vist men veel op krab en kreeft. Ze vangen het lekkers even verderop uit de Keltische zee.
Het is wat regenachtig. Onverkoopbare zeiljachtjes staan troosteloos mooi in een rij met AV (à vendre/te koop) in verlopen en verschoten letters op de romp. Ik kan hier dagen doorbrengen met het observeren van het getij en de handelingen in de haven. En met schetsen natuurlijk.
We maken een schitterende wandeling via een smal pad langs de geul richting Poullac op het schiereilandje. Een oude baas met een hond komt ons tegemoet. Hij glimlacht en groet ons. Bonjour m'sieur-dame. Dit is al bijna een eeuw zijn gebied.
De zee heeft zich teruggetrokken en de boten liggen verspreid over de plaat. Van een afstandje lijken het net speelgoedbootjes. Ik blijf het een fascinerend beeld vinden hoe een boot, gebouwd om te drijven, elke twaalf uur als een verlamde op één zij komt te liggen en compleet hulpeloos en afhankelijk lijkt.
Het is verleidelijk om naar het indrukwekkende rotsenstrand van Brignogan te rijden; daar waren we eenn paar jaar geleden. Maar we kiezen voor nieuwe ontdekkingen. We komen uit in L’Aber Wrac’h en parkeren voor de nacht in de haven. (Aber betekent een soort Bretons fjord of riviermond.)
Het is een plaatsje zoals we dat graag beleven. Een haven, visserij, watersport, een zeilschool, een café met Bretons bier en een prachtig wandelgebied. Vroeger werd er hier veel zeewier uit zee gehaald vanwege het rijke jodiumgehalte. Nu vist men veel op krab en kreeft. Ze vangen het lekkers even verderop uit de Keltische zee.
Het is wat regenachtig. Onverkoopbare zeiljachtjes staan troosteloos mooi in een rij met AV (à vendre/te koop) in verlopen en verschoten letters op de romp. Ik kan hier dagen doorbrengen met het observeren van het getij en de handelingen in de haven. En met schetsen natuurlijk.
We maken een schitterende wandeling via een smal pad langs de geul richting Poullac op het schiereilandje. Een oude baas met een hond komt ons tegemoet. Hij glimlacht en groet ons. Bonjour m'sieur-dame. Dit is al bijna een eeuw zijn gebied.
De zee heeft zich teruggetrokken en de boten liggen verspreid over de plaat. Van een afstandje lijken het net speelgoedbootjes. Ik blijf het een fascinerend beeld vinden hoe een boot, gebouwd om te drijven, elke twaalf uur als een verlamde op één zij komt te liggen en compleet hulpeloos en afhankelijk lijkt.
Reacties