Dit koarte ferhaal haw ik skreaun yn 2013 en is doedestiids publisearre yn 'e nijsbrief fan Stifting 'it Eastermarder Skûtsje'.
Us heit hie neat mei sport, útsein ien ding: skûtsjesilen. It hie mei syn roots te krijen want syn pake hie skûtsjeskipper west. Sadwaande wie er alle jierren yn ús fakânsje yn Fryslân wol ien of twa kear te finen by in SKS-sylwedstryd. Skûtsjesilen wie foar my in bytsje feest want as jonkje mocht ik fakentiids mei. En dat wie bysunder omdat ús heit it leafst allinne op ‘en paad wie. Wy rieden dan mei syn auto, earst yn in wite Triumph 2000, letter in bordoreade Triumph 2500 MK2, nei de Feanhoop, Terherne of Grou. De MK2 hie in seissilindermotor mei prachtich lûd, fjouwer fersnellings en in overdrive; in mysterieus knopke boppe op ‘e pook. De garaazjeman yn Leiden sei tsjin ús heit, doe’t er de auto kocht: “Yn ‘e fjirde oplûke en op in bepaald stuit sette jo ‘m dan yn ‘e overdrive.” Wat it wie of die wist ik net mar ik fûn it in machtich idee. Dat men dingen yn ‘e overdrive sette koe.
Sa rieden wy tegearre nei it wedstrydplak en betellen in pear gûne yntree. En doe koe it spektakel begjinne. Us heit klapte de foarhinger fan syn bril omheech om troch de fierrekiker te sjen. Foar himsels hie er twa fleskes Skolbier mei en ik krige healwei de wedstryd in ijsko.
It leafst wie ‘k by de wedstryd op ‘e Feanhoop. Dan wiene de skûtsje sa moai tichtby as de start úteinsette. En letter ek, wannear‘t sy yn de smelle Ie lavearje moasten. Dan koest de mannen flokken hearre as sy gjin foarrang krigen by it draaien of fêst kamen te sitten. Thúskaam gie ik dan yn ‘e gong foar de spegel stean en die ik nei wat de mannen rôpen. “Wy sitte yn ‘e wâl, godfergeemje!” Oant ús mem my trappearre. “Wolsto dêr wolris gau mei ophâlde, oars giest net wer mei!” Ik tink dat ús heit it stikem prachtich fûn, dat lytse mantsje fol wurden fan grutte skippers.
Hawar, myn leafde foar it skûtsjesilen is doe begûn. Op ‘e efterbank fan de Triumph 2500 MK2, hingjend tusken de twa foarstuollen, yn ‘e smoarge reek fan heit syn ivige Reade Bastossigaret en mei de radio op ‘e RONO AM-stjoerder, hoopjend op dat iene stuit dat ús heit de wein yn ’e overdrive sette soe.
Us mem frege by thúskomst altyd wa’t wûn hie en dan fertelde heit hoe’t it der wer omwei gong wie. “Noja”, reagearre ús mem dan, noch yn it ‘pree- Klaas Jansma-tiidrek’, “do silst it wol wat oerdriuwe”. Eins hie se wol gelyk, ús heit mocht no ien kear graach dingen yn ‘e overdrive sette.
Us heit hie neat mei sport, útsein ien ding: skûtsjesilen. It hie mei syn roots te krijen want syn pake hie skûtsjeskipper west. Sadwaande wie er alle jierren yn ús fakânsje yn Fryslân wol ien of twa kear te finen by in SKS-sylwedstryd. Skûtsjesilen wie foar my in bytsje feest want as jonkje mocht ik fakentiids mei. En dat wie bysunder omdat ús heit it leafst allinne op ‘en paad wie. Wy rieden dan mei syn auto, earst yn in wite Triumph 2000, letter in bordoreade Triumph 2500 MK2, nei de Feanhoop, Terherne of Grou. De MK2 hie in seissilindermotor mei prachtich lûd, fjouwer fersnellings en in overdrive; in mysterieus knopke boppe op ‘e pook. De garaazjeman yn Leiden sei tsjin ús heit, doe’t er de auto kocht: “Yn ‘e fjirde oplûke en op in bepaald stuit sette jo ‘m dan yn ‘e overdrive.” Wat it wie of die wist ik net mar ik fûn it in machtich idee. Dat men dingen yn ‘e overdrive sette koe.
Sa rieden wy tegearre nei it wedstrydplak en betellen in pear gûne yntree. En doe koe it spektakel begjinne. Us heit klapte de foarhinger fan syn bril omheech om troch de fierrekiker te sjen. Foar himsels hie er twa fleskes Skolbier mei en ik krige healwei de wedstryd in ijsko.
It leafst wie ‘k by de wedstryd op ‘e Feanhoop. Dan wiene de skûtsje sa moai tichtby as de start úteinsette. En letter ek, wannear‘t sy yn de smelle Ie lavearje moasten. Dan koest de mannen flokken hearre as sy gjin foarrang krigen by it draaien of fêst kamen te sitten. Thúskaam gie ik dan yn ‘e gong foar de spegel stean en die ik nei wat de mannen rôpen. “Wy sitte yn ‘e wâl, godfergeemje!” Oant ús mem my trappearre. “Wolsto dêr wolris gau mei ophâlde, oars giest net wer mei!” Ik tink dat ús heit it stikem prachtich fûn, dat lytse mantsje fol wurden fan grutte skippers.
Hawar, myn leafde foar it skûtsjesilen is doe begûn. Op ‘e efterbank fan de Triumph 2500 MK2, hingjend tusken de twa foarstuollen, yn ‘e smoarge reek fan heit syn ivige Reade Bastossigaret en mei de radio op ‘e RONO AM-stjoerder, hoopjend op dat iene stuit dat ús heit de wein yn ’e overdrive sette soe.
Us mem frege by thúskomst altyd wa’t wûn hie en dan fertelde heit hoe’t it der wer omwei gong wie. “Noja”, reagearre ús mem dan, noch yn it ‘pree- Klaas Jansma-tiidrek’, “do silst it wol wat oerdriuwe”. Eins hie se wol gelyk, ús heit mocht no ien kear graach dingen yn ‘e overdrive sette.
Reacties