Een kort verhaal over een onverstaanbaar lied.
Mijn hoofd is nog aan het bijkomen van de muzikale klap, uitgedeeld door Dam'nco op het hoofdpodium van het jazzfestival in Vannes. Nog in trance ben ik onderweg naar de haven, waar ons buscampertje staat geparkeerd, wanneer jazzklanken me naar de boulevard zuigen. Een bandje staat te spelen op een terras van één van de café’s. Niet ongewoon. Overal in Vannes vind je livemuziek tijdens JazzenVille. Daarom ben ik juist hier. Voor ik het zelf goed in de gaten heb, sta ik al tussen het publiek. Is het wat?
Op het moment dat ik overweeg om mijn gele, plastic JazzenVille bier-ecocup - iets waar half Vannes mee rondloopt die avond - te laten vullen met lokaal bier, kondigt de zanger het laatste nummer aan. Ik concentreer me daarom op de muziek. De eerste keyboard-akkoorden vallen lekker. Een roffeltje, spannend begin. De contrabassist valt in met een prachtig basloopje. Dan raak ik betoverd door het moment van het nummer...
Een opzwepend ritme schut mijn lijf wakker. Het móet meebewegen. De woorden van het refrein nestelen zich in mijn hoofd ondanks het feit dat de engelse uitspraak van de zanger zo beroerd is dat ik er geen klap van versta. ‘Cause we are the beat. And it will be darling. Zoiets maak ik er van. Maar het maakt weinig uit, deze beat grijpt me bij mijn strot. Och wat jammer dat dit het laatste nummer is. Wat is dit voor bandje? Wie zijn ze? Wat spelen ze eigenlijk? Jazz? Hiphop?
Eenmaal terug van vakantie leeft het refrein voort in mijn brein. ‘Cause we are the beat, zing ik soms zachtjes voor me uit als ik de honden uitlaat of in de auto zit. Ik speur Google, Facebook en YouTube af. De band heet MixCity volgens het programmaboekje van JazzenVille. Zo ver kom ik. Een mix van hiphop en jazz. Maar hét nummer kan ik maar niet vinden.
Een paar maanden later. Het is al laat op de avond. Ik trakteer mezelf via YouTube op een paar catchy nummers van KingKing - de man met de Schotse kilt - en ben helemaal in de mood. Ineens schiet me het ‘Cause we are the beat weer te binnen. Opnieuw struin ik het internet af. Facebook toont een nieuwe video van de MixCity-pagina, die ik destijds had geliked. Hee jongen, wakker worden! Dit is het. Dit is het nummer dat al die tijd in je kop rondzwierf!
Facebook toont de verkorte versie maar na wat zoeken vind ik tot grote vreugde op YouTube het complete nummer dat One time, one life blijkt te heten. Goeie titel voor een wereldnummer!
Op het moment dat ik er helemaal klaar voor zit en op play wil drukken, schiet me iets te binnen en ren naar de keuken. Ik snor mijn knalgele JazzenVille ecocup op - jawel, die heb ik dus bewaard - en schenk ‘m vol bier. Na een flinke teug draai ik de volumeknop open en leun achterover. Mijn reisje door de tijd, terug naar the beat van Vannes, kan beginnen.
Het leven wordt gevierd in dit nummer, zo komt het op mijn over, maar nog altijd heb ik geen idee waar het écht over gaat. Nu hoor ik wel dat de zanger niet ‘cause we are the beat zingt maar ‘cause we are the people. Het zinnetje daarna blijft voor mij onverstaanbaar. Wie het weet mag het zingen.
Mijn hoofd is nog aan het bijkomen van de muzikale klap, uitgedeeld door Dam'nco op het hoofdpodium van het jazzfestival in Vannes. Nog in trance ben ik onderweg naar de haven, waar ons buscampertje staat geparkeerd, wanneer jazzklanken me naar de boulevard zuigen. Een bandje staat te spelen op een terras van één van de café’s. Niet ongewoon. Overal in Vannes vind je livemuziek tijdens JazzenVille. Daarom ben ik juist hier. Voor ik het zelf goed in de gaten heb, sta ik al tussen het publiek. Is het wat?
Op het moment dat ik overweeg om mijn gele, plastic JazzenVille bier-ecocup - iets waar half Vannes mee rondloopt die avond - te laten vullen met lokaal bier, kondigt de zanger het laatste nummer aan. Ik concentreer me daarom op de muziek. De eerste keyboard-akkoorden vallen lekker. Een roffeltje, spannend begin. De contrabassist valt in met een prachtig basloopje. Dan raak ik betoverd door het moment van het nummer...
Eenmaal terug van vakantie leeft het refrein voort in mijn brein. ‘Cause we are the beat, zing ik soms zachtjes voor me uit als ik de honden uitlaat of in de auto zit. Ik speur Google, Facebook en YouTube af. De band heet MixCity volgens het programmaboekje van JazzenVille. Zo ver kom ik. Een mix van hiphop en jazz. Maar hét nummer kan ik maar niet vinden.
Een paar maanden later. Het is al laat op de avond. Ik trakteer mezelf via YouTube op een paar catchy nummers van KingKing - de man met de Schotse kilt - en ben helemaal in de mood. Ineens schiet me het ‘Cause we are the beat weer te binnen. Opnieuw struin ik het internet af. Facebook toont een nieuwe video van de MixCity-pagina, die ik destijds had geliked. Hee jongen, wakker worden! Dit is het. Dit is het nummer dat al die tijd in je kop rondzwierf!
Facebook toont de verkorte versie maar na wat zoeken vind ik tot grote vreugde op YouTube het complete nummer dat One time, one life blijkt te heten. Goeie titel voor een wereldnummer!
Op het moment dat ik er helemaal klaar voor zit en op play wil drukken, schiet me iets te binnen en ren naar de keuken. Ik snor mijn knalgele JazzenVille ecocup op - jawel, die heb ik dus bewaard - en schenk ‘m vol bier. Na een flinke teug draai ik de volumeknop open en leun achterover. Mijn reisje door de tijd, terug naar the beat van Vannes, kan beginnen.
Het leven wordt gevierd in dit nummer, zo komt het op mijn over, maar nog altijd heb ik geen idee waar het écht over gaat. Nu hoor ik wel dat de zanger niet ‘cause we are the beat zingt maar ‘cause we are the people. Het zinnetje daarna blijft voor mij onverstaanbaar. Wie het weet mag het zingen.
Reacties